Het Vijfde Seizoen

Audrey van der Krogt

Zomer 2005

Audrey van der Krogt is beeldhouwer en performancekunstenaar. In Het Vijfde Seizoen maakte ze onder meer levensgrote beelden van ongebakken klei die onderhevig zijn aan invloeden van buitenaf. Daardoor bewegen de beelden, veranderen ze van uiterlijk en vallen uiteindelijk uit elkaar. Ze maakte ook kleine beeldjes van animatieklei, een kijkdoos en tekeningen. Een aantal daarvan is te zien in het boekje: ‘Lievebout schatteling’. Met die woorden werd zij aangesproken door één van de patiënten. Hij mocht van zijn begeleiders geen jonge vrouwen meer lastigvallen met de woorden lieveling of schattebout.

3 maanden in 58 regels (Tabula rasa)

Om er zeker van te zijn dat ik de eerste dagen niet met lege handen zou komen te staan, had ik uit voorzorg het idee voor een beeld van mijn vader – De Bevochtiger - in mijn achterhoofd meegenomen. Deze wonderbaarlijke man van 10 miljoen - zoals hij zichzelf graag tracht te noemen, getooid met diverse protheses - zorgde ervoor dat ik in ieder geval werkzaam kon zijn. Zijn gehoorapparaat, zijn orthopedische schoenen, zijn gelaserde ogen en zijn immer aanwezige insulinespuit, waren de enige duurzame attributen van een voor de rest vergankelijk lichaam. Wanneer het beeld onder invloed van water zou vergaan, zouden slechts zijn kunstmatige lichaamsdelen overblijven. Het water zou in deze vergelijking dienen als allegorie voor de ziekte die zijn lichaam langzaam verandert. Uit praktische overwegingen zocht ik naar een materiaal waarmee ik het beeld van mijn vader zou kunnen opvullen, opdat het niet zo zwaar zou worden.

Op mijn zoektocht naar oud papier, liep ik per toeval op tegen een tot de nok toe gevulde container met versnipperde dossiers. Deze inspireerde mij direct tot het idee van het onbeschreven blad. Tabula Rasa. Weg met de analyses, observaties, logboeken en medicijnnota’s! Wat ik de mensen hier wilde schenken, was een schone lei. Niet om hun verleden rigoureus te vernietigen, maar omdat deze processen nu eenmaal eigen aan de mens en natuur zijn. Verandering en beweging zijn een kenmerk van leven. Of zoals De Pulveraar het mij zo mooi wist te vertellen: “Met het tot op het bot afbreken van mijn lichaam, kan God maar één bedoeling hebben: het weer opnieuw te willen opbouwen.”

De Pulveraar ontmoette ik tijdens één van de vele creatieve inloopuren, waar ik bepakt met enkele porties animatieklei was binnengewandeld. Deze klei had ik meegenomen om wederom iets om handen te hebben, maar het bood mij onverhoopt een laagdrempelige manier van contactvorming. Tijdens deze spaarzame en zeer vermakelijke uurtjes, maakte ik enkele driedimensionale miniatuurschetsen van de aanwezige patiënten, waarvan sommigen niet veel later zouden  terugkeren als karakters in de animatiefilm van Dave Vriens.

NormaIiter vergroot ik in mijn beelden de kleine hebbelijkheden uit die mensen zo bijzonder maken, maar hier – op de Willem Arntsz Hoeve - lijkt de wereld te zijn omgedraaid. Hier zijn deze unieke kwaliteiten al uitvergroot. De patiënten zijn deze kwaliteiten ten voeten uit. Deze bevinding dwong mij verder te kijken dan de gekte, om zo de valstrik van het karikaturale te vermijden.

Tussentijds ontmoette ik De Wringer, een positief ingestelde jongeman, die de eerste zes weken van mijn verblijf zijn afdeling nog niet mocht verlaten. Zo kwam het dat ik uit noodzaak een vorm van transport moest bedenken, om de loodzware, levensgrote figuur van ongebakken klei te kunnen vervoeren naar de afdeling waar De Wringer vertoefde.

Ook bij De Pulveraar was het niet anders, ware het niet dat het winkelkarretje van De Wringer, in het geval van De Pulveraar, een tot troon omgebouwde rolstoel werd. Zo integreerden deze vervoermiddelen als vanzelfsprekend in het totaalbeeld. Dankzij deze mobiliteit kregen zij, in de vorm van hun alter ego’s, ineens veel meer bewegingsvrijheid

Zo was ik in staat hen mee te nemen de buitenwereld in. Hieruit ontstond een beeldend gedachte-experiment, waarin ik de werkelijke personen verwisselde met hun sculpturale dubbelgangers, opdat ze voor één keer verlost zouden zijn van de ruimte waarin ze zaten opgesloten. Na het beeld van De Bevochtiger, bracht het beeld van De Wringer - dat zich spontaan had aangediend -, mij er toe bij het derde beeld mijn eigen voorkeur te laten gelden.

www.myspace.com/audreyvanderkrogt

naar publicatie

Naar boven