Het Vijfde Seizoen

Chris Baaten

Winter 2002/2003

Chris Baaten legde zijn bevindingen in Het Vijfde Seizoen in een openbaar dagboek in klei. Patiënten bleken zowel geïnteresseerd in zijn werk als de klei. Zo begon hij een 'open atelier'. De patiënten zijn drijfveren als kunstenaar weten en hij luisterde op zijn beurt naar hun levensverhalen. Uiteindelijk maakte Baaten een kast, waarin alle kleisculpturen – ook die van de patiënten - hun plek kregen. Het Gesamtkunstwerk was te zien als eindpresentatie.

www.chrisbaaten.com

"Het bleek een hartverwarmende en hartverscheurende winter te worden. Ik besloot mijn bevindingen vast te leggen in een openbaar dagboek in klei. Ik druk mij in klei het gemakkelijkst uit. Het is de essentie van het proces, dat klei zich laat kneden en dat er zó iets ontstaat.

Al snel had ik mijn eerste ontmoeting met bewoners van het terrein, Vera, Mike en Bouk.

Op een dag, de schemer was al ingevallen, tuurden ze naar binnen, met hun gezicht tegen het raam van het Vijfde Seizoen. Ik liet ze binnen en de volgende dag kwamen ze weer. Mijn schetsen in klei inspireerden hen om op de lange winteravonden zelf te komen kneden.

Onvoorzien was ik een 'open atelier' begonnen. Deze beladen term riekt naar de in de jaren ‘60 zo bejubelde zelfexpressie. Juist in deze jaren lag mijn jeugd, evenals die van de mensen die in het Vijfde Seizoen kwamen werken.

 

Zoals zij elke keer benieuwd waren naar wat mij ertoe had aangezet om een sculptuur te maken voor mijn dagboek, zo luisterde ik aandachtig naar hun geschiedenis van leven en ziekte. En het is de geschiedenis van al deze patiënten die je op dit terrein zo enorm voelt. We deelden gevoelens en momenten van stilte als we geconcentreerd bezig waren. We hebben gelachen om de fantastische plannen die we verzonnen. En soms ook realiseerden. We maakten sculpturen en hebben uiteindelijk een hut gebouwd in de vorm van een ei. We werden geïnspireerd door de blauwe badkuip op wielen die tot het interieur van het Vijfde Seizoen behoort. Uiteindelijk gebruikten we zelfs de binnenvorm van het bad als mal om een enorm ei van gips te gieten. Op de binnenkant van het ei schilderde Bouk een van zijn zonsondergangen, een thema dat hij al jaren repeteert. Een buitenwereld die in een binnenwereld opgesloten zit".

naar publicatie

Naar boven